اخبار مربوط به «جداسازی جنسیتی» در پارک‌های تهران، سوالاتی را در سطح رسانه‌های کشور ایجاد کرد که مسئولان را وادار نمود تا در مورد این موضوع توضیحاتی را در اختیار عموم بگذارند.
سایت زنان بررسی می کند: حجت‌الاسلام سید محمد آقامیری در صحن شورای شهر اعلام کرده‌بود که ایشان در خصوص رد یک «شایعه» مصاحبه‌ای انجام داده‌است. ایشان زنانه و مردانه شدن بوستان‌های تهران را رد کرده و تأکید داشته که موضوع تنها در خصوص بوستان مادر و کودک است. ایشان موضوع را بیشتر به حجاب مربوط کرده و از ایجاد فضایی مناسب برای مادران و کودکان صحبت کرده که مادران با حجاب راحت‌تری به بازی با کودکان خود بپردازند.
البته در این میان، با بیان جریان جداسازی جنسیتی پارک‌ها، بعضی از رسانه‌ها، مردم را به دوران‌های کارزارهای انتخاباتی ریاست جمهوری کشاندند و با بررسی ابعاد گسترده این ماجرا به هشدارهای رئیس جمهور سابق پرداختند. روزنامه همدلی در گزارشی به هشدارهای حجت‌الاسلام حسن روحانی در انتخاباتی که حجت‌الاسلام سید ابراهیم رئیسی رقیب او بود، مبنی بر اینکه مخالفانش اگر به قدرت برسند «دیوارکشی» را در دستور کار قرار خواهند داد، اشاره کرد و در ادامه مدعی شد که این هشدار، در بدبینانه‌ترین حالت، عملی ارزیابی نمی‌شد، اما در یکی دو سال گذشته، هم «مجلس انقلابی» و هم «دولت مردمی» و اکنون شورای شهر وابسته به جناح اصولگرا، عملاً به سمتی حرکت می‌کنند که تعریف محدودیت‌ها برای مردم، چیزی جز دیوارکشی را به اذهان متبادر نمی‌کند. به عقیده روزنامه همدلی این روند از «محدودیت فضای مجازی» شروع شد و اکنون به «دیوارکشی در پارک‌ها» منجر شده است.
از سوی دیگر، حجت‌الاسلام سید محمد آقامیری این طرح شهرداری را یک طرح بسیار مناسب می‌نامد و با این توجیه که استقرار لوازم بازی کودکان در این فضاها پیش‌بینی شده و هم‌چنین برای فضای موجود، نگهبان در نظر گرفته شده، توضیح می‌دهد که در این پارک‌ها به غیر از مادران و کودکان، فرد دیگری حق ندارد وارد شود و بدون ایجاد هر گونه مزاحمتی، فضایی مناسب برای مادران و کودکان ایجاد می‌شود. حجت‌الاسلام آقامیری با بیان اینکه برخی می‌گویند مادر و پدر می‌خواهند در کنار کودک باشند، یادآور شد که تهران بیش از دو هزار و ۲۰۰ پارک در ۲۲ منطقه دارد که تنها در ۳۵۲ پارک فضای مادر و کودک ایجاد خواهد شد. البته، این موضوع هم مایه تاسف است که ایشان، به عنوان یک عضو محترم شورای شهر تهران و به عنوان نماینده تعداد کثیری از شهروندان تهرانی، حتی سوال پرسیدن و اظهار نظر کردن در مورد این موضوع را برنمی‌تابد و با بیان اینکه عده‌ای با غرض‌ورزی می‌خواهند بگویند که به دنبال این هستیم که پارک‌ها را زنانه و مردانه کنیم، از این موضوع خجالت نمی‌کشند. ایشان مدعی می‌شود که این تفکیک جنسیتی برای «منفی بافی و سیاه نمایی» است و متاسفانه یک سایت داخلی هم به این شرایط دامن می‌زند. حجت‌الاسلام آقامیری مصرانه از روابط عمومی شورای اسلامی شهر می‌خواهد که کسانی که در صحن شورا راجع به این قضیه اظهار نظر کرده‌اند، از صحن اخراج شوند. ایشان تا این حد پیش‌رفت که موضوع را به امرار معاش عده‌ای از خبرنگاران مربوط دانست و به «پیک بامدادی» هم تاخت که با وی تماس گرفته و اصل قضیه را جویا شده، اما با این وجود خبر در رسانه‌های خارجی تکرار شده. ایشان حتی از ضرورت تذکر شورا به این سایت صحبت کرد، چراکه به‌نظر ایشان، این سایت حرف‌های وی را به گونه‌ای دیگر منتشر می‌کند.
شایان ذکر است که وابسته دانستن کودکان فقط به مادران، هم یک ناهنجاری اجتماعی به‌حساب می‌آید و هم اینکه اصلا امکانش وجود دارد. در کنار خانواده‌هایی که صاحب پدر و مادر و فرزندان است، خانواده‌هایی هم وجود دارد که پدر، به‌عنوان یک مرد مجرد، مشغول بزرگ‌کردن و پرورش‌دادن کودک است و در نبود مادر، زنی در این‌گونه خانواده‌ها وجود ندارد. حال تکلیف این مردها که ممکن است کودکشان با هم‌بازی‌هایی که پدر و مادر و یا فقط مادر دارند، چه خواهد بود؟
در کل دو مورد در این مبحث جای دارد. اول اینکه آیا برای اجرای این‌گونه راه‌کارها، با زنان و مادران گفت‌و‌گویی صورت گرفته؟ آیا یک نظرسنجی برگزار شده؟ آیا واقعا زنان در این مورد – و موارد مشابه که تماما و مستقیما با امور زنان مرتبط است – نباید در مرکز بحث باشند و آقایانی مثل حجت‌الاسلام سید محمد آقامیری و پرویز سروری، نایب رئیس شورای شهر تهران، قبل از اینکه همه چیز را ببرند و بدوزند، نباید با شهروندان ذی‌نفع گفت‌و‌گویی داشته باشند؟ دوما، چرا اگر کسی در این مورد صحبتی کرد و یا نظری داد، باید او را از صحن «اخراج» کرد؟
این را هم باید ذکر کنیم که حجت‌الاسام آقامیری مدعی شد که «دلیل اجرای چنین طرحی، تقاضای زیاد مردم شهر تهران بوده و ما فقط، خواست مردم را اجرا کردیم. در پارک‌ها مردان غریبه و جوانان نامحرم حضور دارند و این به صلاح بانوان نیست.» استدلال ایشان البته این بوده که «خانه‌ها کوچک و آپارتمانی است و مادران نمی‌توانند با کودکانشان بازی کنند؛ اما وقتی پارک‌های مخصوص زنان داشته باشیم، مادران، کودکان و زنان خیلی راحت می‌توانند در این پارک‌ها حضور داشته باشند.» ایشان نهایتا مصرانه تاکید می‌کند که «بیشتر پارک‌های ما باید خانوادگی شوند.» مسلما تقسیم‌بندی زنانه و مردانه در پارک‌ها فقط مختص به کلان‌شهر تهران نیست. چندی پیش و در اقدامی عجیب شهرداری و شورای شهر بجنورد، پل بوستان و پارک گردشگری آفرینش این شهر را با دیواری بلند به زنانه و مردانه تقسیم کردند که این اقدام شدیدا باعث اعتراض مردم و گردشگران شد.
شاید حیاتی‌ترین موضوعی که با این جریانات و اتفاقات مرتبط است، پایین آمدن سطح مطالبات است. مسائلی چون حضور «زنان در منصب قضاوت» و «کاهش سهم دختران از حقوق پدران متوفی» از نمونه مواردی هستند که در سقف مطالبات قرار دارند، ولی بعضا اذهان عمومی به مواردی که در کف مطالبات قراردارند سوق‌داده‌می‌شوند که این خود مایه تاسف و نگرانی‌است. در عین حال اگر پارک‌ها برای مادران و بچه‌ها امن نیستند، آیا این مسئولیت قانونگذار و یا نهادهای انتظامی نیست که امنیت را برای پدران، مادران و فرزندان تأمین کند؟
